அம்மாவின் ராஜாத்தி

என் உற்ற நண்பி, ஆலோசகர், பாதுகாவலர், குரு என அனைத்துமான என் அம்மா பற்றி இன்றைய பதிவில் எழுதவுள்ளேன். என் அப்பா காடாறு மாதம் நாடாறு மாதம் என விக்கிரமாதித்தன் போல (அப்பா இதை பார்க்க மாட்டார் என்ற தைரியம் ஒன்று, இதை வாசிக்க முடியாதளவு….. வேலைப்பளு இருக்கும் இது இரண்டு) வெளிநாட்டிலும் வீட்டிலுமாக இருப்பதால் என் தற்காலிக தந்தையாகவும் இருக்கின்ற என் அம்மா பற்றி சில வரிகள் நிச்சயம் இந்த பெண்கள் தினத்தில் எழுதியாக வேண்டும். மேடையேறி பேசுகின்ற, படித்து சாதிக்கின்ற, சமவுரிமைக்காக போராடுகின்ற பெண்கள் மத்தியில் மௌனமாக ஒரு குடும்பத்தலைவியாக, சாதித்துக்கொண்டிருக்கின்ற எனதன்பின் “நளீன்ஸ்” பற்றி பேசியே ஆகவேண்டும்.

என்னை எனது அம்மா அன்பாக “ராஜாத்தி” என்று தான் அழைப்பார். சின்ன வயதிலிருந்தே பாடசாலையிலோ , விடுதியிலோ , அலுவலகத்திலோ அல்லது பல்கலைக்கழகத்திலோ எனக்கு மிகவும் நெருங்கிய தோழிகள் என்று யாருமே இருந்ததில்லை. என்னைத் தமது தேவைகளுக்காக மட்டுமே பயன்படுத்துகின்றவர்களாகவே நான் இவர்களை இனங்காண்பதால் எப்போதும் நம்பிக்கையான ஒருவராக நான் நண்பியாக நான் நம்புவதும் பழகுவதும் என்னுடைய நளீன்ஸ் தான். எனக்கும் அம்மாக்குமிடையில் இரகசியங்கள் எதுமே இல்லை என்று தான் சொல்வேன். சொல்லாவிட்டால் என் மண்டை சுக்குநூறாகி விடும் நான் டொபி சாப்பிடுவதிலிருந்து Boys உடன் கடலை போடுவது வரை அனைத்தையும் நளீன்ஸ் இடம் தான் சொல்வேன். இப்போது ஊடகதுறையில் இருப்பதால் அவர் பயப்படுவதை தவிர்ப்பதற்காக சிலதை மறைக்கின்றேன். Sorry  மா கொஞ்சம்….. தான் நளீன்ஸ். இன்றும் ஒவ்வொரு நாளும் அலுவலகம் விட்டுச் சென்றவுடன் நளீன்ஸ் உடன் பேசாவிட்டால் நாளே ஓடாது. 

என்னுடைய கல்வி வாழ்க்கையிலும் எனக்கு தேவையான புத்தகங்கள் என்று கேட்டு அவர் வாங்கி தராதது என்று எதுவும் இல்லை. அது என்ன விலையானாலும். School Report பார்த்து என் அழகான இராட்சசியிடம் பிரம்பால் நிறையவே சாத்தும் வாங்கியிருக்கின்றேன். முதல் மாணவியாக வந்து பரிசும் வாங்கியிருக்கின்றேன். இன்று நான் சாதிப்பதாக அடுத்தவர்கள் கூறும் போது அன்று வாங்கிய அடிகள் வலித்தாலும் என்னை செதுக்கியுள்ளதை ஒவ்வொரு நிமிடமும் உணர்கின்றேன். (ஆனாலும் ஒரு சண்டை இருக்குது 5 ஆம் ஆண்டு பரீட்சை பாஸ் பண்ணிணதுக்கு பென்குயின் இன்னும் வாங்கி தரவில்லை நளீன்ஸ்)



என்னுடைய வலிகளை கூட அம்மாவிடம் மட்டும்தான் சொல்லியழுவேன். (அவரும் சேர்ந்து அழுவது வேறு கதை) தோல்விகளையும் பகிர்ந்து கொள்வேன் நிறைய ஆலோசனைகளை கூறுவார். சில விடயங்கள் பற்றி எதிர்வுகூறல்களும் சொல்வார். என்னளவில் அவை பொய்த்தில்லை. நான் நேர்மையை கற்றுக் கொண்டதும் அவரிடம் தான். அரசாங்க அலுவலகர்கள் அலுவலகத்தில் சலுகைகள் பெற்றுக்கொண்டு ஐஸ் அடிக்கின்ற போது வீட்டிலும் Personal file பற்றி கவலைப்படுபவர். “ஏன் அம்மா இப்படியெல்லாம் ஓவராக செய்து காட்றீங்க?” அல்லது “அவர்கள் தரும் இலஞ்சங்களை ஏன் வாங்கவில்லை?” என்று கேட்டால் அடுத்தவர்கள் நெருப்பு நமக்கு வேண்டாம் என கூறும் எனது குரு அவர். அப்பாவிடம் அம்மா இறங்கிப் போகும் போது என்னிடம் உறங்குன்ற பாரதி விழித்துக் கொண்டு கேள்வி கேட்பான். அப்போதெல்லாம் “மகள் ஒரு பெண் வெளியில் எந்த உயரத்தில் நின்றாலும் வீட்டில் ஆணுக்கு அடங்கும் போது தான் இல்லறம் சிறக்கும்” என போதிக்கின்ற எனது ஆசிரியர்.

என்னுடைய அம்மாவிற்கு சமையலறையில் 3 விடயங்கள் செய்ய பிடிக்கும். தேங்காய் துருவுவது, மா அரிப்பது மற்றது கோப்பி வறுத்து இடிப்பது. இவரது “கோப்பி’ பற்றி கட்டாயம் சொல்லியே ஆக வேண்டும். அடிக்கடி கோப்பி இடித்து போத்தலை நிரப்பி வைக்காவிட்டால் நளீன்ஸ் க்கு தூக்கமே வராது. காலையில் முதல் வேலையாக கோப்பி போட்டு எமக்கும் தந்து அவரும் குடிக்காமல் விட்டால் நாளே விடியாது. அங்கு தான் எமது யுத்தமும் ஆரம்பமாகும். “சீனி” போட்டுக் குடிப்பதில். எனக்குத் தெரியாமல் அடிக்கடி கள்ளத்தனமாக சொக்கலேட்டும் சாப்பிட்டுக்கொள்வார். வீட்டில குறிஞ்சா சுண்டல், பாகற்காய் கறி என்றால் அவருக்கு சீனி கூடி விட்டது என்று அர்த்தம். என்னிடம் மாட்டுப்பட்டு நான் கோபமாக கேட்டால் “கொஞ்சக்காலம் தானே வாழ போறோம்” என்ற தத்துவம் வேறு….

நளீன்ஸ் ஐ நம்பி இரு விடயங்களில் தலையிடக்கூடாது. ஒன்று அண்ணா தம்பி சென்டிமென்ட் அடுத்தது என் குட்டிச் சாத்தான் தம்பியுடனான சண்டை. இரண்டும் எப்போது என்னை நோக்கித் திரும்பும் என்று கூற முடியாது. (இந்தியா போல எப்போது மாறும் என்று யாருக்குமே தெரியாது)
எனக்கு அம்மாவுடன் கடுப்பாகின்ற ஒரு விடயம் நாங்கள் எங்காவது வெளிக்கிடும் போது அல்லது எவ்வளவோ பிரச்சினைகள் இருக்கும் போது கேட்பார் பாருங்கள் ஒரு கேள்வி “நாய்களுக்கு என்ன மகள் சாப்பாடு?” நமக்கு கூட சில வேளை கடையில் சாப்பாடு எடுப்போம் ஆனால் நாய்களுக்கு சமைக்காமல் விட்டதாக அம்மாவின் சரித்திரத்தில் இல்லை. வாய்பேசா மிருகங்களாம்….. அம்மா அம்மா…(குடுத்து வைத்த என் வீட்டு நாய்கள்)
உலகத்திலேயே நான் மெலிவது பற்றி கவலைப்படும் ஒரே ஜென்மம் அம்மா தான். மற்றவரெல்லாம் மெலிந்தால் அழகாகிவிடுவேன் என்று சொல்லும் போது (இப்பவும் அழகு தான்) நேரத்திற்கு சாப்பிட என்னை வற்புறுத்துகின்றவர். நான் வீடு செல்லும் நாளன்று இரவெல்லாம் கண்விழித்துக் கொண்டு கூடவே தம்பியை இம்சை செய்யும் அம்மா….இப்போதும் அடிக்கடி பஸ்சில் சாப்பாட்டு பாசல் அனுப்புகின்ற அன்புள்ள அம்மா. என்னுடைய வாகனத்தில் அம்மாவை ஏற்றிப் போகும் போதெல்லாம் ஒரு காலத்தில் அவர் என்னை ஏற்றிச்சென்ற நாட்களை நினைத்துக்கொள்வேன்… அவர் என்னுடைய தோள்களை பற்றிக்கொள்ளும் போது எத்தனையோ தடவைகள் சிலித்திருக்கின்றேன். நான் என்னுடைய பிடிவாதங்களை காட்டாத ஒருவர் என்றால் அதுவும் அம்மா தான்.. ஏனோ அவரிடம் அப்படி காட்ட முடிவதில்லை. நான் பொய் சொன்னால் கண்டுபிடிக்கின்ற ஒருவரும் அவர் தான்… எனது கவிதைகளில் கூட என்னை இனங்காண்பவர். எனது வீணையிசையை, கவிதையை இரசிக்கின்ற முதலாவது இரசிகரும் அவர் தான். எனது வேலைப்பளுக்களின் மத்தியிலும் பதிவுகளை பதிவது கூட என்னுடைய அம்மா வாசிக்க வேண்டும் என்பதால் தான்.




இன்று நான் நல்லதொரு நிலையில் இருப்பதற்கும் மேலும் வளர்வதற்கும் என் பின்னால் இருக்கின்ற சக்தி எனது அம்மா தான். அன்பான அம்மாவாக, நண்பியாக என்னை செதுக்கிய அம்மாவை நினைக்கும் போதெல்லாம் கடவுளிடமும் சிலதை வேண்டிக் கொள்வேன். எனக்கு வரும் கணவர் (என்னவன்) எனது அம்மாவிற்கு மருமகனாக இல்லாமல் இன்னொரு மகனாக அன்பானவனாக அமைய வேண்டும். என் குழந்தைகளையும் அம்மா வளர்க்க வேண்டும். அவர்களையும் அம்மா தான் செதுக்க வேண்டும்.
வாசித்தறிந்த சாதனைப் பெண்களை விடவும் என் வீட்டில் என்னுடன் வாழ்கின்ற சாதனைப் பெண்ணாக எனது அம்மாவினை நான் பார்க்கின்றேன். என்னுடைய அம்மாவினை நான் எழுதுவதை போன்றே என் பிள்ளையையும் நான் செதுக்க வேண்டும் என்றே நானும் விரும்புகின்றேன்.

I LOVE U MA! I MISS UR COFFEE

உங்கள் ராஜாத்தியின்  “மகளீர் தின வாழ்த்துக்கள் அம்மா” கூடவே ஆயிரம் அன்பு முத்தங்கள்