தேவதைகள் அதிகம் வாழ்வதில்லை

இறைவா
என் கவியால் ஓர் மடல் உனக்கு
பொன் தந்தாய்
பொருள் தந்தாய் - அன்பு
குடும்பம் தந்தாய்
நண்பர் ஆயிரம் தந்தாய் - நல்
சுற்றமும் தந்தாய்
நன்றி

மூளையில்
எண் வைத்தாய்
எழுத்து பதித்தாய்
இசை வைத்தாய்
இரசனை வைத்தாய்
கூடவே ஏன்
புற்றும் வைத்தாய்…?
எல்லாம் வைத்து விட்டேன்
இதையும் வைக்கின்றேன் என்றா?
இல்லை நிறம் மாறும் சில மனிதரிலிருந்து
நிரந்தரமாய் பிரித்திடவா?

அந்தஸ்து தந்த நீ – ஏன்
அன்பு தரவில்லை…?
என்று உன்னை கேட்க நினைத்தேன்…
பதிலளிக்கவா என்னை பக்கம் அழைக்கின்றாய்…?
இல்லை தேவதைகள் அதிகம்
வாழ்வதில்லை என்பதால் – உன்
குட்டி தேவதை என்னை
கூப்பிடுகின்றாயா?

எழுத்தாளன் மகள்
வயிற்றில் உதிக்க வைத்தாய்
எழுத்தால் என்னை தாலாட்டினாய்
எழுத்தாளர்களையே குருவாக்கினாய்
எழுத்தையே காதலாக்கினாய்
எழுத்துக்காகவே என் காலத்தினை எடுத்தாய்
என் எண்ணறிவால் கட்டிய கோட்டைகளை விடவும்
காகித்தில் வடித்த கவிகளே அதிகம்..
என் பிணமேட்டில் கூட
பூக்களை விடவும்
பேனாக்களே அதிகம் வேண்டும்…
கண்ணீர் துளிகளை விடவும்
பேனா மை சிந்துவதே பெருமை எனக்கு….
உன்னிடம் இறுதியாய்
யான் யாசிப்பதெல்லாம்
எழுத்துக்காகவே என்னை
இறக்க விடு… என்
பேனாவின் கூர்மைக்காகவே
நான் சாகவேண்டும்… இன்னொரு
ஜென்மம் நீ தந்தாலும்….
அதிலும் பேனை தான்
பிடிக்க வேண்டும்
என் பிஞ்சு விரல்கள்