நானும் ஒரு தாய்

ஆலயத்தில் புறமுதுகு காட்டி
விளக்கேற்றிக் கொண்டிருந்தேன்
என் சேலை நுனியில் - ஓர்
தூண்டில் இழுவை
திரும்பிப் பார்த்தேன்
யாருமில்லை – சற்றே
குனிந்து பார்த்தேன்…
ஓர் பூக்குவியல் என்
சேலையை தொட்டபடி…

யாரிந்த செல்லக்கண்ணன்…
மீராவின் சேலை தொடுவது..
வாரியெடுத்து உச்சிமோர்ந்து – அதன்
கூர் விழிகளை பார்த்தேன்
மூளையில் சிறு மின்னல்
இந்தக்கண்கள்….?
இதனுடன் கனவுகளில் வாழ்ந்திருக்கின்றேன்
இதே கண்களுடன்
மௌமொழிகள் பேசியிருக்கின்றேன்.
எங்கே…..? – என்
சிந்தைத்தேடலுக்கு பதிலாக
குழந்தையை தேடியபடி
அதன் அன்னை…

சந்தேகமேயில்லை..- இக்
கண்கள் என்னுடையவனுடையது….
அட இது என்னவனின்
குழந்தையா…?

உன் குழந்தைக்கு கூட
தெரிகிறது என்னை..-
என் நினைவுகளுடன் - உண்மையில்
ஒருநாளாவது – நீ
வாழ்ந்திருந்தால்…- மனதால்
நானும் உன் குழந்தைக்கு
தாய் தான்…

இதோ உன் மனைவி – அன்று
உன்னிடமிருந்து என் நினைவுகளை
கொள்ளை கொண்டவள் - இன்று
அவள் குழந்தைக்காக
கரம் நீட்டுகின்றாள்

உனக்கான என்
கனவு முத்தமொன்றை – அவன்
பட்டுக்கன்னங்களில் கொடுத்து
அதன் மொட்டு உதடுகளினால்
செல்லக்கடி வாங்கி
என் கன்னத்து
எச்சில் துடைத்தபடி கலைகின்றேன்….

அன்று போல் இன்றும்
தூரத்தில் - கைகளை
கட்டியபடி நீ……